Vegen som førte meg hit

Eg vart fødd i Gent, Belgia, i ein verd av betong og tung luft. Livet mitt såg ut til å vere oppteikna, føreseieleg. Likevel kjende eg alltid saumane, sprekkene, stadene der jorda kviskra.

Eg studerte geologi og marin vitskap, på leiting etter svar i lag av stein og bølgjer. Vitskapen gav meg struktur, eit språk for den fysiske verda, men ikkje for mysteriet som rørte seg gjennom henne.

I mange år trudde eg at eg måtte velje, mellom logikken og undringa som heldt meg vaken om natta. Men eg kom til å sjå at vitskap og ånd ikkje er fiendar; dei er eit kontinuum.

Men for å verkeleg kjenne verda måtte eg gå inn i henne, ikkje berre observere utanfrå. Så reiste eg nordover då eg var seks og tjue. Eg følgde ei kalling til Vestfjordane på Island. Landskapet der var rått, ubøyeleg, det forma meg på nytt.

Jo meir eg levde med elementa, desto meir løyste lina mellom observatør og deltakar seg opp.

Seinare flytta eg igjen, til Noreg, saman med mannen min. Vi slo oss ned ved den vakraste fjorden i Noreg, Nordfjorden. Der kjøpte vi det vesle gamle huset vårt som vi sakte gjer om til heimen vår.

I 2 fantastiske sesongar arbeidde eg som museumsguide og kvalguide i Nord-Noreg. Rett i front av Moder Jords kamp for å skapa eit djupare forhold til folket sitt. Eg fekk gje ei hand i møtet, læringa og omsorga for havet sin mytiske innbyggjar og smidde eit løfte. Løftet om å ta betre vare på heimen vår.

Dei ville landskapa i nord, med dei store kontrastane og det nådelause vêret, er ei endelaus kjelde til inspirasjon for meg. Rytmane, syklusane og flyten i årstidene. Dei største metaforane, den største spegelen av livet.

Eg har kome til å tru at den største gløymsla vår ikkje er naturen, men plassen vår i henne. Vi har vorte framande for det ville som ein gong heldt oss. Verda talar, gjennom elv, vind, intuisjon, men dei fleste av oss har gløymt å lytte.

Mi eiga lytting skjer ein stad mellom vitskap og mysterium. Det er her, i mellomrommet, eg fann den sanne heimen min.